Elleri kuruyasıca Ebû Leheb ve kendi, kurudu da.
Ebu Leheb´in iki eli kurusun! Kurudu da.
Elleri kurusun, Ebû Leheb’in... Zaten kurudu, mahvoldu o... (Çünkü kendisini, peygamber imana davet ettiği zaman, Allah’ın peygamberine beddua etmişti o.)
Ebu Leheb´in elleri kurusun; kurudu da!
Kurusun iki eli Ebû Leheb´in, (nasıl ki kendisi de) kurudu.
Ebû Leheb’in elleri kurusun. Zaten kurudu.
(1-5) Ebu Leheb´in iki eli kurusun! Kurudu da. Malı ve kazandıkları ona fayda vermedi. O, alevli bir ateşte yanacak. Odun taşıyıcı olarak ve boynunda hurma lifinden bükülmüş bir ip olduğu halde karısı da (ateşe girecek).
Ebu Leheb'in elleri kurusun; kurudu da!
Yuh oldu iki eli Ebu Lehebin, kendi de yuh
Ebu Leheb´in iki eline yuh oldu, kendine de yuh
Ebu Leheb´in iki eli kurusun; kurudu ya.
«Ebû Leheb» in iki eli kurusun. (Kendisi de) kurudu (helak oldu ya).
Ebu Leheb´in iki eli kurusun, kurudu da!
İki eli kurusun Ebu Leheb´in ve yok olsun.
Kahrolsun o parlak yüzlünün iki eli ve kahrolsun kendisi!
Ebû Leheb´in iki eli helâk oldu, kendisi de hüsrâna uğradı.
Ebu Leheb´in iki eli kurusun; kurudu ya.
Ebu Leheb´in iki eli kurusun (yok olsun o); zaten yok oldu ya.
Elleri kurusun Ebu Leheb’in, kurudu ya.